ثمرۀ شکر و دعا و توبه

وَ قَالَ (علیه السلام): مَا کَانَ اللَّهُ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّکْرِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّیَادَةِ؛ وَ لَا لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ؛ وَ لَا لِیَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ.
 

امام علیه السلام فرمود: چنین نیست که خداوند درِ شکر را به ‏روى بنده‏ اى بگشاید و درِ فزونى نعمت را به‏ رویش ببندد، و چنین نیست که خداوند باب دعا را به ‏روى کسى بگشاید و باب اجابت را به ‏رویش ببندد، و نیز چنین نیست که خداوند در توبه را به روى کسى باز کند و در آمرزش را به‏ رویش ببندد.